اینترکولر که بیشتر در موتورهای توربوشارژ استفاده می شود، برای مقابله با گرمای تراکم و خیساندن حرارت در هوای ورودی تحت فشار استفاده می شود. با کاهش دمای هوای ورودی، هوا متراکم‌تر می‌شود (اجازه می‌دهد سوخت بیشتری تزریق شود و در نتیجه قدرت افزایش می‌یابد) و کمتر احتمال دارد که از پیش‌اشتعال یا کوبش رنج ببرد. خنک کننده اضافی را می توان با پاشیدن یک غبار ریز خارجی بر روی سطح اینترکولر یا حتی در خود هوای ورودی برای کاهش بیشتر دمای شارژ ورودی از طریق خنک کننده تبخیری فراهم کرد.
اینترکولرها بسته به عملکرد و فضای مورد نیاز سیستم می توانند از نظر اندازه، شکل و طراحی به طور چشمگیری متفاوت باشند. بسیاری از خودروهای سواری از اینترکولرهای نصب شده در جلو که در سپر جلو یا دهانه کوره قرار دارند یا از خنک کننده های اینترکولر در بالای موتور استفاده می کنند. یک سیستم خنک کننده داخلی می تواند از طراحی هوا به هوا، طراحی هوا به مایع یا ترکیبی از هر دو استفاده کند.
در موتورهای خودرویی که در آن از چندین مرحله القایی اجباری استفاده می‌شود (مثلاً یک موتور متوالی توئین توربو یا دو شارژر)، خنک‌سازی درونی معمولاً پس از آخرین توربوشارژر/سوپرشارژر انجام می‌شود. با این حال می توان از اینترکولرهای جداگانه برای هر مرحله از توربوشارژ/سوپرشارژ استفاده کرد، مانند ماشین مسابقه سرعت زمینی JCB Dieselmax. برخی از موتورهای هواپیما نیز برای هر مرحله از القای اجباری از یک اینترکولر استفاده می کنند.[نیازمند منبع] در موتورهایی که دارای توربوشارژ دو مرحله ای هستند، اصطلاح اینترکولر به طور خاص می تواند به کولر بین دو توربوشارژر اشاره کند و اصطلاح پس کولر برای کولر واقع شده به کار می رود. بین توربو مرحله دوم و موتور. با این حال، اصطلاحات اینترکولر و خنک کننده هوای شارژ نیز اغلب بدون توجه به مکان در سیستم ورودی استفاده می شود.
