امروزه تقریباً هر خودروی توربوشارژ با یک اینترکولر از کارخانه عرضه می شود. با این حال، مهندسان OEM از نظر هزینه، اندازه و وزن در غل و زنجیر هستند. به همین دلیل، آن‌ها از خنک‌کننده‌ای استفاده می‌کنند که با حداقل نیازها برای عملکرد در سطوح بوست کارخانه و جریان هوا مطابقت دارد. بیشتر این خنک‌کننده‌های OEM بسیار نازک هستند، از مخازن انتهایی پلاستیکی استفاده می‌کنند، و در برخی موارد، حتی در مکان‌های راحت به جای حداکثر کارایی قرار دارند.
دو نوع اصلی طراحی هسته اینترکولر وجود دارد، لوله و پره و نوار و صفحه. Tube and Fin در OEM رایج است زیرا تولید آن ارزان تر و راحت تر است. همچنین اجازه می دهد تا جریان هوای زیادی از طریق هسته وجود داشته باشد که به خنک شدن با چیزهایی که ممکن است در پشت اینترکولر قرار دارند، مانند رادیاتورها و کندانسورهای AC کمک کند. اینترکولرهای تیوب و فین معمولاً افت فشار کمتری در سراسر هسته دارند که به پاسخ دریچه گاز کمک می کند. اینترکولرهای نواری و صفحه ای معمولاً به دلیل قابلیت خنک کنندگی بالاتر توسط بازارهای فرعی ترجیح داده می شوند. یک اینترکولر Bar-and-Plate که به خوبی طراحی شده باشد، می تواند بهتر از یک اینترکولر تیوب و فین خنک شود، در حالی که افت فشار کمتری، در صورت وجود، در سراسر هسته را متحمل می شود.
بعد از اینکه روی یک طرح اصلی مستقر شدید، باید به ساختار طرح نگاه کنید. چگالی و طراحی باله بزرگترین عامل در قابلیت خنک کننده اینترکولر است. باله های با چگالی کم به اندازه طراحی با چگالی بالاتر خنک نمی شوند. با این حال، اگر بیش از حد متراکم شوید، توانایی خنک کنندگی را به قیمت افزایش افت فشار افزایش خواهید داد.
یک مثال خوب از این بین طراحی Treadstone TR8 و Treadstone TR8L یافت می شود. TR8 دارای ساختار باله داخلی با چگالی بالاتری است که به آن اجازه می دهد تا به طور موثرتری نسبت به TR8L خنک شود. با این حال، از آنجایی که TR8L ساختار باله کمتری دارد، افت فشار کمتری دارد. بنابراین، TR8 برای برنامه‌های تقویت‌کننده بالاتر طراحی شده است که در آن افت فشار مشکل بزرگی نیست و مدیریت گرما مهم‌تر است. TR8L برای کاربردهای کم بوست با توربوهای بزرگ که جریان بسیار بالاتری دارند مناسب تر است.
